Aslında sadece Instagram’da yazıp geçecektim bu konuyu. Yazdım da yetmedi yani içim soğumadı mı desem nasıl anlatsam bilmiyorum. En iyisi bir yerden başlamak. 🙂

 

Yıllardır kitaplıkta okunmayı bekleyen kitaplardan daha önce “Nasıl Daha Fazla Kitap Okuyabiliriz?” başlığında bahsetmiştim. O kitaplar arasında gözümü en çok korkutanlardan biriydi Tanrılar Okulu. Bu yüzden de yıllardır erteliyordum sayfalarını çevirmeyi. Okumaya başladıktan sonraysa bu ertelemişliğimden pişman olduğum, her satırıyla her cümlesiyle zihnimde veya yüreğimde muhakkak bir yer bulup dokunan bir kitap yolculuğu oldu benim için. Kabul ediyorum biraz uzunca bir kitap fakat her bir sayfasına ihtiyaç var gerçekten. Okumam 1 ay sürdü umuyorum ki bana kattıkları bir ömür hep bende kalacak.

Stefano D’anna’nın “Dünya böyle çünkü sen böylesin” sözünü daha önce duymuştum ve zaman zaman hatrıma geliyordu. Şimdiyse tamamen beynime kazınmış oldu.
O kadar doğru ki… Hayat aynı bir bumerang gibi, içten dışa ne çıkıyorsa dışarıdan da içe aynısı geri dönüyor. Eskiler “ne ekersen onu biçersin” demiş ya ne güzel demiş. Domates tohumu ekip de karpuz çıkmasını bekler misin? Beklemezsin… Oysaki karamsarlıkla-olumsuzluklarla-kabalıkla hayata karışıp karşılığında iyimserlik-mutluluk-nezaket bekliyoruz. O iş öyle olmuyor işte. Mesela diğer arabalar sana yol vermiyor diye kızdın mı? Belki de az önce alışveriş yaparken askısından yere düşürdüğün elbiseleri öylece yerde bıraktığın içindir. Belki tenezzül edip askısına taksaydın o arabanın sürücüsü de sana yol vermeye tenezzül edecekti. Olamaz mı?

Bu kitabı okuduktan sonra, hani klişe ilişki bitirme cümlesi “sorun sende değil bende” vardır ya, işte o cümleyi alıp hayatımızın geneline yayıyor ve bir bahane olarak değil bir kişisel iyileşme yöntemi olarak kullanıyoruz. “Kişisel gelişim yöntemi” de diyebilirdim ama o zaman “iyi insan olma” tarafını vurgulayamazdım. Bence en önemlisi iyi insan olmak çünkü. Tam olarak iyi olmak, hem kendine hem herkese iyi davranmak, iyilik yapabilmek, ilişkileri kırmadan dökmeden hep büyüterek hep bağları güçlendirerek sürdürmek… ((Umarım bir gün hayalimdeki kadar İYİ olabilirim)) Kendimizden başka hiçbir şeyi değiştiremeyeceğimiz bu dünya düzeninde günümüzün yaklaşık 3/4’lük kısmını başkalarını değiştirmeye çalışarak geçiriyoruz.
Ah şu nafile çabalarımız ve asla iğneyi kendine batırmayan bizler…

Ben Tanrılar Okulu’nu henüz okumamış son birkaç kişiden biriydim ve artık çoğunluğa katıldım. Eğer şu anda bunu okuyorsanız ve henüz kitabı okumamış olanlar güruhundaysanız n’olur okuyun. Çünkü yazının başlığını hepimiz için böyle koydum. Biliyorum ki hepimiz içimizde bir yerlerde başkalarını değiştirmeyi istiyoruz bazen bunun için çaba da harcıyoruz ve hatta bazen o kadar ısrarcı oluyoruz ki sonra o kişi ya değişmek istemediği için gidiyor ya da biz o değişmediği için gidiyoruz. Sonunda hep gidiliyor… Oysaki kendimizden başka hiç kimseyi değiştirme gücüne sahip değiliz. Zor olduğu için kaçarız, bahaneler buluruz, zaten biz yeterince iyiyizdir sorun hep başkasındadır öyle değil mi???

 

Değil işte. Değil güzel kardeşim. Bir yerde bir sorun varsa en az %50’si benden kaynaklanıyordur! Dünyayı değiştirmek istiyorsam en yakınımdan yani kendimden başlamalıyım. Eğer etrafımdakilerin hayatına olumsuzluk tohumları ekiyorsam, karamsarlığımla onların da zihnini bulandırıyorsam, sevdiklerim dediğim kişileri gülümsetmek dururken üzüyorsam yaşım başım hayat şartlarım ne olursa olsun hata BEN’dedir. En kötüsü de böyle kişilerin hatayı hep SEN’de veya O’nda araması, muhakkak da “bulması”… Arayan bulur çünkü bulmak için arıyordur, gerekirse yaratacak ne yapıp edecek mutlaka bulacaktır.

Yapabileceklerinin çok daha fazla olduğunu, ulaşabileceğin SEN’in şu anki SEN’den çooook daha yüksekte olduğunu ikimiz de biliyoruz.
Yeter ki bahanelere sığınmayı bir kenara bırak ve kendine dürüst ol. Hatayı, sorumluluğu, kararları başkalarına bırakmaktan vazgeç. Hayatının ipleri ancak senin elinde olabilir. Eee o zaman o ipleri tutmaktan seni alıkoyan yine SENden başka kim olabilir ki?

Haydi bu hafta yepyeni bir BEN yaratalım hepimiz. Bu hafta, çuvaldızı başkasına batırmadan önce bir dönüp aynaya bakalım iğneyi neremize batırmalıyız diye? Bu hafta en azından, evrene sevgimizi, güzel yüreğimizi, temiz düşüncelerimizi ve iyilik tohumlarımızı bırakalım. İlk etapta 1 haftacık sadece. Yapabiliriz bence.

 

 

 

Bir süre sonra
Bir eli tutmakla bir ruhu zincirlemek arasındaki
İnce farkı öğrenirsin.
Ve aşkın yaşlanmak
Birlikte olmanın da güvende olmak
Anlamına gelmediğini öğrenirsin.
Ve öpücüklerin sözleşme
Ve hediyelerin de vaad olmadığını öğrenmeye
Başlarsın
Ve yenilgileri
Başın dik ve gözlerin açık karşılamaya başlarsın
bir çocuğun üzüntüsüyle değil, bir yetişkinin
zerafeti ile,
ve her şeyi bugünü düşünerek yapmayı da öğrenirsin
çünkü yarın ile ilgili her şey belirsizdir.
Bir süre sonra güneş ışığının yakıcı olduğunu
Öğrenirsin
Eğer fazla maruz kalırsan
Bu yüzden,
Başka birisinin sana çiçek getirmesini beklemeden
Kendi bahçeni yarat
Ve kendi ruhunu kendin süsle.
Ve göreceksin ki dayanıklısın…
Ve kuvvetlisin,
Ve değerlisin.
Veronica A. Shoffstall

Benim canım okurlarım, iyi ki varsınız ve iyi ki birlikteyiz. Yalnız olmadığımı bilmek bana ilham veriyor. Bu hafta birlikte şahane bir yolculuğa çıkıyoruz. Yol kaymak gibi pürüzsüz değil evet, taşlar hatta ayağımıza dolanacak olan çalılar var evet. Fakat yolun sonu binbir çiçekli kocaman bir bahçeye çıkıyor.

“Başka birisinin sana çiçek getirmesini beklemeden
Kendi bahçeni yarat
Ve kendi ruhunu kendin süsle.
Ve göreceksin ki dayanıklısın…
Ve kuvvetlisin,
Ve değerlisin.”