Ataların “emeksiz yemek olmaz” dediği de şimdi kimin söylediğini hatırlayamadığım “Bedava peynir sadece fare kapanında olur” sözü gibi. Çalışmadan, yorulmadan, ter dökmeden, uykusuz kalmadan ulaşılmıyor yükseklere. Ulaşılamıyor. O plazalarda her gün asansörle çıktığımız katlara gelene dek aslında ne merdivenler tırmandık öyle değil mi? Bugüne kadar olduğu gibi, bugünden sonra da çalışmaya devam edeceğiz.

Annem “üniversiteye bir kapağı at, gerisi kolay” diyordu, esas işin kolay kısmıydı belki de üniversiteye girmek, hatta bitirmek. Yollar bitmiyor, çıkılması gereken merdivenler, ulaşılması gereken hedefler.

Zaten insanı yaşatan da bu değil mi, her sabah yataktan çıkmasını sağlayan? Hedefler olmasaydı Kafka’nın karakteri Gregor Samsa gibi yataktan kalkmakla kalmamak arasında karar vermeye çalışırken geçireceğimiz “dönüşüm”e dur diyebilir miydik?

Bir hikaye paylaşayım:

Ulu bir kavak ağacının yanında bir kabak filizi boy göstermiş. Bahar ilerledikçe bitki kavak ağacına sarılarak yükselmeye başlamış. Yağmurların ve güneşin etkisiyle müthiş bir hızla büyümüş ve neredeyse kavak ağacı ile aynı boya gelmiş. Bir gün dayanamayıp sormuş kavağa:
-Sen kaç ayda bu hale geldin ağaç?
-On yılda, demiş kavak.
-On yılda mı? Diye gülmüş ve çiçeklerini sallamış kabak.
-Ben neredeyse iki ayda seninle aynı boya geldim bak!
-Doğru, demiş kavak.
Günler günleri kovalamış ve sonbaharın ilk rüzgârları başladığında kabak üşümeye sonra yapraklarını düşürmeye, soğuklar arttıkça da aşağıya doğru inmeye başlamış. Sormuş endişeyle kavağa:
-Neler oluyor bana ağaç?
-Ölüyorsun, demiş kavak.
-Niçin?
-Benim on yılda geldiğim yere, iki ayda gelmeye çalıştığın için.

Velhasılı, aceleye gerek yok. Yollar yürümekle aşınmadığına göre, bizden öncekiler nasıl yürüyerek başardılarsa, bizden sonrakilere yürüyecek yollar bırakmak, tırmanacak merdivenler de göstermek gerek, merdivenlerin eli cepte tırmanılmadığını da…