London School of Economics’te yapılan güncel araştırmaya göre, yetişkinlik dönemindeki mutluluk seviyemizin belirleyicisi ne diplomamızdaki GPA’in yüksekliği, ne kazandığımız para ne de çizdiğimiz harika kariyer yolu.

The Guardian’da okuduğum habere göre, LSE’nin Emeritus Profesörü Richard Layard, özellikle mutluluk alanında yaptığı çalışmalarla tanınıyor. Ekibiyle birlikte yürüttüğü bu araştırma, 1970 yılında doğan 9000 kişi üzerinde yapılmış.

Parayla saadetin olmadığını kanıtlayan araştırmada, yıllık gelirin, genel mutluluk düzeyi üzerindeki etkisinin sadece %1 olduğu bilimsel olarak kanıtlanmış oldu.

İngiltere’de yapılan bu araştırmayla eşzamanlı olarak İngiltere Başbakanı David Cameron da, “Yaşamda paradan daha önemli şeyler de olduğunu görüyoruz. Artık gayrisafi milli hasılaya değil, genel mutluluk düzeyine odaklanmalıyız.” diyordu (“It’s time we admitted that there’s more to life than money and it’s time we focused not just on GDP but on GWB – general well-being.”)

Bu araştırma, bizimki gibi okul başarısının dünyadaki en önemli şey olduğu bilinciyle yetiştirilen çocuklarla dolu bir ülkede muhtemelen pek bir değişiklik sağlamayacak. Yine de bireysel olarak ailelerin ev içinde önemsediği ve çocuklarına yansıtabildiği değerleri değiştirmesi ihtimali, gözlerimde parıltıya sebep olabiliyor.

Özetle, ileride çocuğunun mutlu bir yetişkin olmasını umarak çırpınan anne-babalar, bu mutluluğun çocuğun okul başarısıyla gerçekleşeceğini düşünmek yerine, belki de çocuğun çocukluğunu yaşaması, ruhsal açıdan mutlu olması kısmına odaklanabilirler. Mutlu bir çocuk zaten okulda başarılı olmak için gerekli çabayı harcar ve notların yükseldiğini gözlemleyebilirsiniz. Öte yandan, özellikle öğrenci koçluğu da yaptığım ve aileleri birebir gözlemleme şansı bulduğum için açıkça söyleyebilirim ki, sürekli üzerinde baskı hisseden bir çocuk, başarma azmiyle değil, büyüyüp çocukluğunu elinden alanlardan intikam alma azmiyle yetişkinliğe doğru ilerler.