Secret gibi pek çok teorinin özünde bilimsel temellere dayanan bir fikir var: Zihin duyduğuna inanır.

Bu sebepledir ki insanın kendine yaptığı olumlu telkinin yerini başkasından gelen güzel sözler tutamaz. Kendinizi kötü hissettiğiniz bir anda derin bir nefes alıp kendinize güzel bir söz söyleyin: “Ben aslında başarılıyım, yöneticim bu projemi beğenmedi ama daha önce beğendiği onlarca proje yapmıştım”, “Ben aslında güzelim, evet son zamanlarda 1-2 kilo aldım ama daha önce kilo vermiştim, yine yapabilirim”…

Telkin güzeldir. Zihin duyduğuna inanır çünkü. Daha da güzeli: Zihin gördüğüne daha çok inanır.

Herkes kendisi hakkında iyi insan denilsin, niyetinin temizliğine ve saflığına inanılsın ister ve sevilmek/beğenilmek için bu doğrultuda hareket eder. Herkesin yöneticisi çok harika espriler yaptığı için mi hep en çok onların esprilerine gülünüyor? Herkes şirketin düzenlediği çocuk esirgeme kurumuna gitme etkinliğine zaten kendi kendine de sık sık gittiği için mi katılıyor?

Hayır.

Herkesin bir alt niyeti, bir de göstermelik niyeti var. Bilinçsizce yapıyoruz pek çok şeyi, düşünmemize gerek bile kalmıyor ki…

Aslolan nedir biliyor musunuz? Kimsenin görmediği zamanlarda da iyi bir insan mısınız? Bir çıkarınız olmadığında da yüreğinizden iyilik yapmak geliyor mu?

Mesela bir mağazada, askısından sıyrılıp yere düşmüş bir elbiseyi etrafta kimse olmadığı halde kaldırıp askısına tekrar asıyor musunuz?

Mesela bir markette kasa sorumlusu hanımefendiye “Saç renginize bayıldım” der miydiniz? Yani herkesin görmezden geldiği birisine güzel bir şey söyler misiniz?

Efendim?

İyi insan mıydınız?

…

Bu kadar çok “iyi insan” demişken, Brecht’in “Sezuan’ın İyi İnsanı” oyunundan bahsetmemek olmaz. Devlet tiyatrolarının sıkıcı yorumu ve kötü oyunculuğu olmasaydı aslında metin olarak çok iyi bir oyundur ve iyi insan olmak ile insanca yaşamak neden aynı anda zordur bunu anlatır, düzeni pek çok açıdan sorgulatır, keyiflidir. 🙂