Bir süredir şunu düşünüyordum: Belli bir yaşa geldiğimizde mi, yoksa belli bir şeyi yaşadığımızda mı kaybediyoruz çocukken sahip olduğumuz o hayat enerjisini?

Neden çocukların gözleri enerjiyle ve sevinçle parlarken, yetişkinlerin gözlerinin feri kaçmış olur?

İnsanın gözündeki o ışıltı ne zaman yok olur?

Tam da bunlara kafa yorduğum sırada onlarca üniversite öğrencisiyle bir arada olduğum bir gün geçirdim. Uzun zamandır iş hayatını tecrübe eden kimselerle yapmaya alışık olduğum mülakatları, bu kez stajyer olmak için başvuran gençlerle yaptım. Arada çok çarpıcı bir fark vardı: Gözlerindeki ışıltı ile sözlerindeki heves…

Bence üniversiteden yeni mezun olan bir kişinin iş hayatına girmesi çoğu zaman kendi travmasını yaratıyor. O güne kadar oluşturulmuş tüm beklentilerinin yerle bir olduğu, hayallerinin yıkıldığı bir duvara çarpma anı yaşıyor. İşte gözlerdeki ışıltı tam da o anda yok oluyor. Ben buna “Yaşam Travması” diyorum.

Doğum sırasında, bebeğin herhangi bir incinme yaşaması durumuna tıpta “Doğum Travması” denmesi gibi, “Yaşam Travması” da iş hayatıyla karşılaşan gencin herhangi bir incinme yaşaması durumudur.

Literatüre böyle geçsin lütfen.