Bir TED videosu ile aydınlanma yaşadım. Konu toplantı verimsizliği. Konuşmacı diyor ki, iş arkadaşımız bizden izin istemeden sandalyemizi alsa, gider “sandalyemi geri versene arkadaş!” deriz. Ama her gün birçok kez vaktimiz bizden izinsiz alınıyor, üstelik iznini alışkanlıkla veriyoruz. Nasıl mı? Bir toplantı daveti geldiğinde çoğunlukla sadece tarih ve saate bakıyoruz, eğer o gün için başka programımız yoksa direkt kabul ediyoruz. David Grady bu duruma Düşünmeksizin Kabul Sendromu (DKS) diyor.

Peki çoğumuzun yakalandığı bu salgın hastalık misali sendromdan toplumca ve hatta tüm bizınıs toplumları olarak nasıl kurtulacağız? Elbette WC’ler için de geçerli olan “bulduğun gibi bırak” yöntemiyle, veya “herkes kapısının önünü süpürse ortalık tertemiz olur” da Okumaya devam et →