Twitter’dan takip edenlerin bildiği gibi geçen hafta 21. Peryön İnsan Yönetimi Kongresi’ndeydim. Geçtiğimiz seneki kongrenin ardından yaptığım gibi, yine etkileyici ve bilgilendirici bulduğum oturumlarda aldığım notları, sonrasında konuyla ilgili yaptığım araştırmalar ve yorumlarımla harmanlayarak birer birer paylaşacağım. Ancak öncelikle genel olarak kongrenin atmosferinden kısaca bahsetmek istiyorum. Lütfi Kırdar yine dolup taşıyordu, kapıdan adım attığınız andan itibaren her şey özenle hazırlanmıştı, hem ev sahibi PERYÖN’ün organizasyonu, hem de bu kongreye aylardır hazırlanıp stand açan firma temsilcileri, kongre katılımcılarına keyifli bir ortam sundu. Bu senenin benim için geçen yıldan en temel farkı ise yazılarını beğenerek okuduğum ve sosyal ağlar üzerinden paylaşımlarda bulunduğumuz pek çok diğer İK blogger’ıyla tanışma fırsatı bulma heyecanıydı. Bol bol sohbet ettik, fotoğraf çektirdik, kartvizitler alıp verdik, oturumların kritiğini yaptık ve elbette keyifli vakit geçirdik. Nazik davetleri ve misafirperver evsahipliği için bir kez de buradan Peryön ekibine ve Peryön’ün bugünkü rolüne eşsiz katkı sağlayan Özlem Helvacı Kılıç ve Yiğit Oğuz Duman’a teşekkür ederim. 🙂

Kongreye dair diğer İK bloggerlarının izlenimlerini de merak ederseniz, hepsini bir araya getirip derleyen Gökhan Yılmaz’ın yazısından kolayca ulaşabilirsiniz. 🙂

Bu seneki oturumlar arasında en keyifli ve ilham verici bulduğum konuşma, şu aralar Avrupa’nın da en popüler motivasyon konuşmacılarından biri olan Jim Lawless’ınkiydi.

Bana kalırsa Lawless’ın etkileyici olmasında, sevimliliği ve ikna ediciliğinin dışında en önemli unsur kendi hayatından örnekler vermesiydi. Öyle bir adam ki, daha önce hayatında hiç ata binmemişken ve bir jokey olmak için 20 kg fazlası varken girdiği bir iddia sonucu 1 sene boyunca çalışarak jokey olarak yarışa katılsın… Ya da yine öyle bir adam ki, bu sporla alakası yokken 101 metrelik serbest dalış rekorunu kırsın…

Bu ayrıntıları öğrendikten sonra anlatacakları daha ilgi çekici hale gelen Lawless’a göre zihnimizde -maalesef- her birimizin kendi kaplanı var. Kaplan, bizim en karanlık iki korkumuzdan oluşuyor:

1- “Yeterli değilim”

2- “Eğer bunu yaparsam beni sevmezler”

Son zamanlarda üzerinde sıkça düşündüğüm bir konu aslında bu. İnsanın en büyük engelinin en yakınında duran zihninde olması tuhaf değil mi? Hem de hep dışarıda ararken, hep bahaneleri dış dünyada bulurken (belki de orada yaratırken…)? Şu sıralar okuduğum Mindfuck isimli kitapta Alman yaşam koçu Petra Bock da tam olarak bu konuya değiniyor. (Onunla ilgili bir yazıyı da yakın zamanda paylaşacağımın sözünü buradan vermiş olayım. 🙂 )

Jim Lawless bu zihindeki kaplanı yok etmenin 10 yolundan bahsediyor ve aslında pek çoğu ilk kez duyduğumuz şeyler değil. Sorun zaten duymamak veya bilmemek değil, bunları gerçek hayata geçirememek, teoride hep konuştuklarımızı pratiğe dökememek bence… Ne kadar ironik değil mi, bakın tam da şu anda durduğumuz yerde kocaman bir kaplan var ve hiç de sevimli değil… Çünkü biliyoruz, kaplanı yok etmenin yolundan da haberdarız ama onu yok etmiyoruz. Edemiyor değiliz, etmiyoruz!

Kaplanları evcilleştirmenin (Taming Tigers) 10 yolu:

1. Bugün harekete geçin, zaman kısıtlı!
2. Kafanızdaki kurallar kitabını yeniden yazın!
3. Her gün varmak istediğiniz yöne doğru hareket edin.
4. Korkularınızın size engel olmasına fırsat vermeyin.
5. Açık olun, çevrenizden yardım istemekten çekinmeyin.
6. İstatistikler her zaman doğruyu söylemez, inandığınız şeyde diretin.
7. Her gün sizi korkutan bir şeyin üzerine gidin.
8. Zamanınızı değişim yaratmak için kullanın.
9. Disiplinler oluşturun ve temel prensipleri ustaca uygulayın.
10. Asla pes etmeyin!

ve unutmayın;

Değişim kararını vermek uzun sürebilir ama değişmek uzun sürmez…