Şirkette önünden geçerken “Allah’ım neden kimse bizi sevmiyor” haykırışları ve ağlama sesleri gelen bir odanın endişeyle kapısını açtığınızda hiçbir şey yokmuş gibi işlerine devam eden, hatta gülümseyen çalışanların olduğu departmana “İnsan Kaynakları” denir.

Şirketin kara kedisi, çirkin ördek yavrusu, dışlanan, sevilmeyen departmanıdır İnsan Kaynakları genelde. “Çalışan bağlılığı holley, mutlu çalışanlar yuppiii” temalı ne kadar çalışma yaparsa yapsın, İnsan Kaynakları, genel itibariyle çalışanların aslında o kadar da mutlu olamamasının esas sebebidir çünkü onlara göre. Bir derdi sıkıntısı olduğunda cesaretini toplayıp anlatsa, bir talepte bulunsa çözüm bulmak yerine bahanelerle sorunu görmezden gelen pis İK’cılar hep işte bunlar…

Çalışanlara sorsan “patronun adamı”dır, çalışan ihtiyaçlarını üst yönetime iletmesi gerekirken o gelmiş bir de üstüne performans bahanesiyle işten çıkarma yapıyordur. Patrona sorsan İnsan Kaynakları pek çok konuda karar alabilecek yetkinlikte değildir, zaten çalışanların performansı da hedeflenen büyümeyi sağlamayacak kadar düşüktür, işte bunlar hep İK’nın yüzünden oluyordur… Ha bir de İK zaten şirkete direkt kar getirmeyen bir departmandı değil mi? E o zaman boşuna maliyet getiriyor şirkete!

Her şekilde ailenin sevilmeyen çocuğu İnsan Kaynakları… Bence bizim bu kadar çok yazıp çizmemiz, türlü organizasyonlar yaratıp bir araya gelmemiz hep bundan. Hani hem yönetim hem çalışanlar sürekli dert anlatıp çözüm bekliyorlar ama aşağı tükürse sakal yukarı tükürse bıyık olduğundan hareket kabiliyeti sıfırlanıyor ya İK’nın, işte tam da bu yüzden bizi bir tek birbirimiz anlıyoruz. Soruyorsanız kendinize, İK’cılar arasından niye bu kadar çok blogger çıkmış diye (burada sorulmuşu var. 🙂 ), sebebi içimize atmamızdır hep bunları, zaten bir de gizlilik olayı var ki evlere şenlik…

Doğan Yayın’dan Binnur Zaimler bu resmi tahterevalliye benzetmişti bir keresinde. Tahterevallinin bir ucunda çalışanlar diğer ucunda yönetim otururken İK da “aman biri diğerinden yüksekte olmasın hop bu tarafın ağırlığı arttı diğer tarafa destek olalım” derken bir bakıyor yine bir taraf havada imdat çığlıkları atıyor, diğer taraf yere sağlam basan oturaklarında keyif kahkahaları atmakta…

Böyle olunca da insan soruyor kendine, e madem sadece üst yönetimin söylediğini yumuşatarak çalışanlara, çalışanların taleplerini yumuşatarak yönetime ileten ulak olma rolünü bırakamayacaktık, ne diye Personelcilik ismini bırakıp İnsan Kaynakları’na geçiş yaptık, ve hatta ne diye şimdi didiniyoruz “hayır insanı bir kaynak değil değer olarak görmeliyiz o zaman da İnsan Değerleri mi desek acaba hmm” diye???

 

Bir de tabii, herkesin İK’cı olma potansiyelinden de bahsetmek gerek. Dışarı çıkıp kime sorsak İnsan Kaynakları diyince “e ben de yaparım ki onu” diyor, hayatından memnun olmayan İK’ya geçmek istiyor. Sevdiği için yapmak isteyenlere hürmetim sonsuz, sözüm “kolay” gördüğü için yapmayı düşünenlere. “Sayısalı yapamıyorum o zaman sözelci olayım” misali “Pazarlamacı olamadım bari İK’cı olayım”cılar… Yoksa iş ne zeka, ne çok çalışmaktan geçer; zira biz ne mühendisler gördük İK yöneticiliğine bir şekilde gelmiş olup da “insan”ı anlamayan…

Bu da böyle bir içini dökmektir işte… 🙂